15 juli 2019
Een 8-jarig Roemeens meisje is met geweld uit haar pleeggezin gehaald, omdat ze geadopteerd is door een Roemeens gezin in de Verenigde Staten. Voor de prijs van 30.000 dollar.
In Roemenië zijn de poppen aan het dansen. Er is verzet tegen deze vorm van kinderhandel.
Velen kennen mijn verhaal. Het leven van een Klokkenluider. Zo niet, dan is hier de Argos VPRO uitzending te beluisteren.
Mijn verhaal is het verhaal van de Roemeense kinderen. Dat ik blijf vertellen. Met pijn in het hart.
In 2004 stopte Roemenië met interlandelijke adopties. Dat was een harde voorwaarde voor Roemenië’s toetreding tot de Europese Unie.
De adoptiewereld wankelde… zouden andere ‘exporterende landen’ het Roemeense voorbeeld volgen? Zou Europa andere landen ook hiertoe gaan verplichten?
Dat Roemenië stopte met interlandelijke adopties was het logische gevolg van Europa’s investeringen van ongeveer 50 miljoen euro subsidie ter verbetering van de Roemeense Kinderbescherming. De meeste oude tehuizen waren inmiddels gesloten en vervangen door gezinsvervangende tehuizen en pleegzorg. Ook het babyhuis op de foto.
De Europese Commissie, geholpen door een Onafhankelijke Expertgroep, had in 2004 het volgende gesteld:
Interlandelijke adoptie is een laatste optie die alleen mag worden overwogen als er geen geschikt pleeg- of adoptiegezin of residentiele zorg is in het land van origine van het kind and alleen als het manifest in het beste belang van het kind is. Het moet duidelijk zijn dat ook residentiele zorg voor (interlandelijke) adoptie komt – zie artikel 21(b) van het VN Verdrag voor de Rechten van het kind.
Roemenië ging daar mee akkoord.
Maar Amerika, sommige bondgenoten en hun stromannen accepteerden dit niet. Adoptiebureaus in Europa en Amerika vreesden voor hun boterham, de handel in adoptiekinderen.
Waar het Europese standpunt formeel was dat zij zich verre hielden van interlandelijke adopties, was na de toetreding van Roemenië in 2007 het tegengestelde waar.
Beetje bij beetje maakte de EU Roemenie duidelijk dat het hervatten van interlandelijke adopties een goede zaak zou zijn. Against Child Trafficking heeft daar een uitvoerige Blog over geschreven.
Roemenië begon weer voorzichtig, eerst door interlandelijke adoptie toe te staan voor Roemenen in het buitenland. De eerste adoptie naar Amerika was in 2014.
De adoptie industrie, in een poging de handel in kinderen te legaliseren, verving de intentie van het VN Verdrag voor de Rechten van het Kind met een alternatieve interpretatie – door middel van het Haagse Adoptie Verdrag.
De door de adoptie industrie gebruikte taktieken, om hun ‘business’ te promoten, zijn o.a. Public Relations-campagnes, het inkopen van wetenschappelijke en andere expertise om hun pro-adoptie standpunt m.b.t kinderrechten te verspreiden, ze ondersteunden politieke partijen, huren lobbyisten in om beleid bij te sturen, gebruiken stromannen en Niet-Gouvernementele Organisaties om zo wereldwijd het pro-adoptie beleid te stroomlijnen en om te voorkomen dat adoptie wordt gedefinieerd als kinderhandel zodat ze gevrijwaard blijven van strafrechtelijke onderzoeken.
De VS had een paar bondgenoten binnen de Europese Commissie en in het Europees Parlement (bewijs aanwezig).
De VS en Europa, geholpen door front-offices als Eurochild, Better Care Network en de (onofficiële) ‘Europese Expert Group for Transition form Institutional to Community-based Care (EEG)’ werken aan ‘de-institutionalisering’, zonder het woord adoptie te noemen. Net als Hope & Homes en Lumos. En Unicef. En natuurlijk SERA en Amici dei Bambini. Met financiële en andere steun van de EU.
Zij werken op basis van het Haags Adoptie Verdrag en niet op basis van het VN Verdrag voor de Rechten van het Kind. En dus wordt pleegzorg of residentiële zorg niet als geschikte zorg aanvaard, want dat is per definitie tijdelijk.
Alle kinderen moeten van het Haags Verdrag terug naar hun biologische familie of geadopteerd worden.
En dit is dus waarom Sorina niet langer bij haar pleeggezin mocht blijven terwijl ze daar zo’n goed leven had.
Dat is niet wat de wereld beoogde toen ze voor het VN Kinderrechtenverdrag tekenden.
Nee, dit is het Amerikaanse standpunt omtrent Kinderrechten. Recht op Adoptie. En de “consumenten” hebben het recht beschermd te worden. En dit is wat we nu zien in Roemenië, ze sturen Sorina naar de VS. Ondanks het feit dat het papierwerk is vervalst. Ondanks het feit dat ze opgroeit in een fijn pleeggezin. Ondanks het feit dat haar biologische moeder geen toestemming geeft dat ze naar het buitenland gaat. Ondanks een broer in Roemenië.
Een trieste stand van zaken
Het resultaat van de adoptielobby: